Tijdens de afgelopen week beleefden mijn man en ik ongetwijfeld één van de schoonste weken van ons leven. Zelden hebben we zoveel dankbaarheid en verbondenheid gevoeld in ons huis. We kregen veertien interessante, mooie mensen over de vloer. Veertien kleppers uit mijn professioneel netwerk lieten zich verrassen door een concept dat de werktitel Dammhus/Thus draagt.
Zes weken geleden stuurde ik vijftig mensen een verrassende uitnodiging:
“Elk jaar maak ik er een gewoonte van om een paar weken weg-van-huis te werken op een fijne plek. Ik nodig dan mensen die ik al ken en mensen die ik nog wil leren kennen uit voor een fijne tijd samen. Ook jij bent uitgenodigd! Je krijgt deze persoonlijke uitnodiging omdat je me inspireert. Je staat al een tijd op m’n radar en ik blijf benieuwd naar je.”
Hoe zit het in elkaar?
De derde editie van deze werk/ontmoet-week pakte ik anders aan: ik nodigde deze mensen uit in mijn eigen huis. De maximale aanwezigheid van een deelnemer duurde vierentwintig uur. Op elk moment mochten er maximaal vier mensen tegelijk aanwezig zijn. De agenda was blanco: we konden samen werken aan onze eigen of elkaars projecten, we zouden samen eten, we konden gaan wandelen en wie wil kon blijven logeren. De gastenlijst was geheim: enkel ik zou weten wie er wanneer aanwezig was.
(reactie van een deelnemer)
“Thus gaat voor mij om een combinatie van zorgvuldig gekozen toevalligheden. Het gaat over de mensen die er zijn, de ervaringen en inzichten die we mogen inbrengen. Het gaat over de vragen die wij durven, kunnen en mogen stellen, de antwoorden die wij durven, kunnen en mogen delen. Het is een evenwichtige combinatie van vrijheid, veiligheid en verantwoordelijkheid.”
Niet te druk?
Twintig van de vijftig genodigden zeiden volmondig JA op de uitnodiging. Door ziekte zegden nog zes mensen af. Een twintigtal liet weten er graag bij te zijn, maar dat het door hun drukke agenda niet lukte. Van maandagmiddag tot vrijdagavond was ik anderhalf uur alleen. Door volgende gewoontes en ingrepen te volgen, kon ik het zelf goed volhouden:
- Op de koelkast hing een overzicht van mensen en tijdstippen zodat ik constant tot op zekere hoogte wist waar ik me aan kon verwachten.
- Elke avond sloot ik af met m’n vast avondritueel: dansen, hoofd leegschrijven, HRV-training en fictie lezen.
- Wanneer iemand naar huis ging, wandelde ik mee naar buiten om persoonlijk afscheid te nemen.
- Mijn interne focus lag op mijn rug: ik probeerde regelmatig op te merken of ik niet teveel naar voren geleund zat. Hierdoor creëerde ik wat mentale afstand. Ik merkte dat ik de vele gesprekken dan even overschouwde zonder er constant middenin te zitten.
- Ik noteer tips en inzichten over het netwerkconcept zelf zodat ik mijn groei-mindset aansterk. Deze formule hoeft niet klaar te zijn of perfect. Elke keer kan het nog beter of gewoon anders.
Ode aan de durf
Er ging geen dag voorbij of iemand complimenteerde me voor mijn moed. Ik stelde mijn eigen huis open. Ik nodigde mensen uit die ik nooit eerder ontmoette. Ik betrok mijn man bij mijn professioneel netwerk. In hun complimenten hoorde ik hoe bijzonder die durf en die kwetsbaarheid zijn. Terwijl ik dat neerschrijf verschijnt er een brede glimlach op mijn gezicht. Ik glimlach omdat die durf en kwetsbaarheid me zo dierbaar zijn:
Een echte ontmoeting vraagt durf om uit te reiken en om je kwetsbaar op te stellen.
Stel dat er niemand komt. Stel dat iemand je uitlacht om je ideeën. Stel dat mensen komen met andere verwachtingen. Stel dat het niet leuk is op het moment zelf. Stel dat je er spijt van hebt dat je dit thuis liet doorgaan. Stel dat je meer tijd alleen nodig hebt en dat er al iemand voor de deur staat. Stel dat je elke dag migraine hebt. Stel dat je iets vergeten bent. ……..
Hierdoor kan ik het doen
Ik durf vertrouwen op een goede afloop omdat de basis goed zit: ik weet wat ik aan mezelf heb + mijn man is dichtbij + mijn thuis heeft zoveel prachtige ontmoetingsplekken. Maar niet minder belangrijk is mijn geloof in mensen: ik geloof dat mensen het goed met elkaar voorhebben. Ik geloof dat iemand die JA zegt op zo’n uitnodiging een toffe mens is. En ook: ik ben te nieuwsgierig en creatief om dit niet te doen.
Ik kan niet anders
Dit soort concepten bedenken en realiseren voelt als mijn natuur: ik maak prototypes van de wereld waar ik van droom. De deelnemers, mijn man en ik brachten die droom tot leven. Hiermee gaf iedereen die reageerde op de uitnodiging me goesting om verder te doen met het werk waarmee ik de wereld wil verbeteren. Ieder van hen versterkte mijn hoop dat het allemaal beter kan, voor iedereen.
(reactie van een deelnemer)
“Toen ik terug thuiskwam voelde ik me zoals toen ik als twintigjarige leidster terugkwam van scoutskamp: vervuld, zonder goed te kunnen uitleggen hoe dat komt. En als iemand vraagt: “Hoe is ’t geweest?” dan mompel je: “Goed.” En dan hoop je dat ze verder geen vragen meer stellen, want je wil de magie niet verbreken. En je kan ook echt niet uitleggen wat er eigenlijk gebeurd is, en wat de ervaring zo bijzonder maakte. En dat is wat we daar met z’n allen (gelukzakken dat we zijn) mochten beleven en mee-maken dankzij Annelore en Toon. Zalig toch? Dankjewel.”
En nu jij!
Wil je het zelf ook eens proberen? Ik moedig je maar al te graag aan om ook voor warme connecties te zorgen in jouw professioneel netwerk. Waarom zou je daar zelf geen initiatief voor nemen?
Stuur me een mailtje zodat ik je mijn tips kan bezorgen. Ik kijk al uit naar je bericht!
