scheepsjournaal Fred

We leven momenteel in een tijdsgewricht waarin we geconfronteerd worden met grote problemen die we alleen in maatschappelijk verband kunnen oplossen. De klimaatcrisis bijvoorbeeld kan je niet als individu tackelen. De culturele sector biedt één van de weinige vrijhavens om je gedrag als sociaal wezen te trainen. Zij levert de humus aan voor de ervaring om je als mensen verbonden te weten met elkaar. Zij legt de kracht van samenhorigheid bloot. Zij laat mensen aan den lijve ervaren wat ze gelijk hebben met een ander.

Om deze rol in de opbouw van sociaal kapitaal te kunnen verwezenlijken moet de sector zich bewust worden van die rol. Dat kan zij doen door een alternatief narratief te hanteren dat voorbijgaat aan het dominante transactionele: “Je koopt een ticket en krijgt daarvoor een belevenis in de plaats.” Nee, hier spreken organisaties  hun publiek en partners aan binnen een relationeel narratief waarin verbondenheid het hoogste goed is.

In de praktijk van Allez, Chantez! valt op dat je zo’n relationele context schept door mensen aan te spreken op hun generositeit. Eén van de bijeffecten van deze oproep is de duurzame relatie met een steeds groeiende en diversifiërende publieksgroep. Deze liefhebbers dagen niet alleen op omdat je een toffe voorstelling opvoert, maar willen ook bijdragen omdat ze je organisatie willen steunen. Ze delen hun netwerk en tijd, en doen financiële giften. Zo kan je samen met je publiek werken aan financiële onafhankelijkheid van de meer transactionele inkomstenstromen (sponsors, subsidies, ticketinkomsten).

Eén van de dingen die je moet leren als organisatie is je publiek om hulp vragen. De drempels die je daarvoor moet overwinnen zijn o.a. hulp durven vragen, hulp durven weigeren en grenzen aangeven. In onze bovenlokaal onderzoeksproject brengen we de drempels in kaart. Ook maken we een praktische toolkit waarmee cultuurorganisaties zich kunnen omvormen tot weerbare spelers in een sterke, geëngageerde cultuursector.