Advies

Het mooie aan groepsgesprekken zijn de talloze onuitgesproken micromomenten van verbondenheid en herkenning met en in elkaar. “Ik zie je.” “Ik ben hier ook.” “Ik vind het ook xxx of xxx.” Deze komen in de vorm van glimlachjes, een langer oogcontact, een hoofdknik, een zin of twee onder ons, een aanraking of een beweging in die richting.

Al tijdens de activiteit zag ik mezelf een briefje bovenhalen. Tweeëntwintig tips om zulke groepsgesprekken te optimaliseren rolden uit mijn koude vingers. Noem het jezelf een houding geven en iets om handen. En noem het gerust ook ongevraagd advies. Ik heb intussen wel iets te vertellen over community building en groepsdynamiek. Maar waar ik hier op botste was het onoprechte aspect van wat ik met dat advies wilde doen. 

Het gevaar van adviseren is dat ik mezelf boven de ander positioneer: ik ga jou van hieruit vertellen wat er beter kan. En ik doe nog meer: vanuit die adviserende positie ken ik mezelf waarde toe. In het feit dat ik advies kan geven vind ik een bewijs dat ik waardevol ben. Anderen kunnen dan “Wauw!” denken en uitspreken over mij. De afstand die ik daarmee creëer en de verhouding die ik installeer zijn slechts een verdedigingsmechanisme van mijn eigen onzekerheid en twijfel. Dat is niet oprecht. Dat klopt niet. 

Wat wel oprecht en correct is in mijn adviserende ingesteldheid is de interesse die ze opwekt. Met de aangewakkerde nieuwsgierigheid wil ik graag dichter bij een thema of persoon komen. En ook:

• Advies willen verlenen biedt een gelegenheid om het over De Dingen te hebben. Goeie gesprekken dienen zich aan, hallelujah!
• Met de bespreking van een advies plaats je alles in de context van ‘helpen verbeteren’. Na verbetering vergroot de capaciteit van De Dingen. Er is meer impact mogelijk. Dit vooruitzicht wekt energie op. 
• Als adviesverlener mag je ook bijdragen en deel uitmaken van iets. Maar er is natuurlijk altijd eerst consent: je moet mógen bijdragen en deelnemen. Opgedrongen advies, daar heeft niemand iets aan. Dat maakt alleen maar brokken. 

Hoe het ook zij:
advies geven, ik ga er niet waardevoller door worden.
Ik ga er niet liever door gezien worden.
Alle liefde is er al. 

— 

P.s. Gelukkig zat er ook één levensreddende kritische vraag bij de tweeëntwintig bemerkingen: Wat zat er in dat ouder mevrouwtje haar zwarte map? Toen ik haar bij aankomst zag staan vermoedde ik dat er voorkennis was of dat deze activiteit deel uitmaakte van een reeks café-philo-avonden. Maar het mapje bleef de hele avond dicht, tegen haar schoot aan gedrukt. Ze glimlachte telkens ik haar aankeek. Zoals zij houvast had aan dat mapje, was zij op haar beurt een houvast voor mij.