Een trouwfeest met mijn beste vriendin
Mijn gevoel van dankbaarheid is totaal. “Het was alsof Laila en ik een trouwfeest gaven,” zoemt nu nog door mijn hoofd. Tijdens het dansen achteraf kwam de ene na de andere me danken voor het initiatief. Een jonge vrouw nam me bij de armen terwijl we samen verder dansten: “Je hebt er geen idee van hoeveel je voor mij betekent,” bekende ze. We hoefden alleen maar naar elkaar te kijken. Kijken en dansen. Glimlachen, dat ook. Ik wilde haar zeggen: “Merci om hier te zijn. Merci om er te zijn. Om te blijven komen. Om te delen hoe het voor jou is om bij ons in de zaal te staan.” Dat wilde ik tegen iedereen zeggen die er was.
Deze avond draagt een herinnering van blauw licht. Van honderden glunderende gezichten die even blij lijken te zijn als ikzelf ben. Dit was het blauwe feest van de overwinning. We hebben gewonnen…
- van de schroom om ons uit te drukken hoe we willen zijn,
- van de overmatige beleefdheid om ons te gedragen zoals we denken dat anderen dat van ons verwachten,
- van de voorzichtigheid om een onbekende zijn naam niet te durven vragen,
- van de schrik om dingen te doen die we denken-nog-niet-te-kunnen,
- van het oordeel dat we anders zouden zijn dan een ander,
- van de vermoeidheid,
- van de verlegenheid,
- van de moeilijke beslissingen om onze waarden en visie toch voorop te stellen,
- van alle bumps on the road,
- van de aanhoudende maar stilaan tembare migraine,
- van de druk op de vriendschap tijdens de woelige jaren,
- van de eenzaamheid als trailblazer,
- van de overtuiging dat iets niet kan,
- …
Ik wist niet dat een mens zoveel kon voelen. In de spotlight van een podium lopen al die emoties door elkaar. De goesting om te leiden neemt de bovenhand, maar daaronder tuimelt alles rond en rond en rond. Tijdens de pauze vertelde ik voorzichtig tegen Ilja: “Er zit een schil om me heen waardoor ik er niet helemaal ben. Het lijkt alsof ik niks voel. Maar het is omgekeerd: ik voel z-o-v-e-e-l.” Hij maande me aan om te schudden, mijn handen te kneden, mijn armen te wrijven, me fysiek groot te maken. Hij suggereerde om dit samen met de zangers te doen.
“En ik denk dat ik ook zenuwachtig ben voor dat liedje met de gitaar.” Hij knikte. Dat kon. Dat mocht. Dat was zo. Maar hij zou een dekentje van pianoklanken leggen zodat het nooit stilviel mocht het misgaan. Maar het ging niet mis. Het was ‘Laat me nu toch niet alleen’ en ik was niet alleen. Alle stress stroomde eruit ik kon de hele zaal laten landen. Mijn stem maakte zich klaar voor ‘J’aime la vie’ en dat is nu eens een waarheid als een koe: ik ben blij met dit leven. Ik ben een vrouw van veertig die vanuit alle veiligheid met al haar talenten aan een warmere wereld kan werken; dag in, dag uit. Ik adem deze missie. Mijn toewijding is totaal. En Sandra Kim’s finale stelt me daarbij helemaal gerust: ‘Tuuuuu est là!’ Ja, jij bent er. Ik mag dit project dan alleen leiden, maar ik sta er nooit alleen voor.
Ilja was verkleed als kaars. Als kaars. Geen verjaardag zonder kaars. Witte maillot inclusief. Hij doet dat. Hij past goed bij ons.
Na het laatste lied gebeurde er iets dat ik nooit zal vergeten: de overgave die zich in dat applaus liet horen, is één van de meest indrukwekkende geluiden die ik ooit gehoord heb. Je kan het vergelijken met het moment waarop de Rode Duivels een goal maken. Ik hoop dat ik nooit – never ever – wen aan dit geluid. En ook dat ik het nog heel vaak mag horen.
Toen ik de ochtend nadien wakker werd naast Laila glimlachte ik om de gedachte dat dit dan misschien geen trouwfeest was, maar toch een familiefeest. Ergens in deze afgelopen tien jaar zijn wij zussen geworden. Dit is voor ’t leven. Daar ging dit feest om: dit is voor ’t leven.
Mijn murwe voeten verraadden dat het een trage dag zou worden. Mijn hartslag bleef hoog, mijn plasticine armen onder de indruk van de zwaartekracht. Deze sensaties hadden zich gisteren op de dansvloer al aangekondigd. Een man – Koen, zo bleek later – had me uitgenodigd me te laten leiden in een duo-dans. Dit was een eerste keer voor mij. Dit bleek ook een goeie avond voor een eerste keer. Dus ik luisterde nieuwsgierig naar hoe zijn handgreep me wilde hebben. Lichamelijk struikelen en stromen wisselden elkaar af. Maar vooral: ik zakte. Ik zakte dieper en dieper in dat lijf van mij dat zo dankbaar had gewacht op contact. Het vertrouwen dat deze dans met een onbekende me bijbracht zette mij met m’n twee benen op de grond. Hier ben ik. Zacht. Vol. Gedragen.
Bij Allez, Chantez! is alles erop gericht dat je gedragen voelt. Het is zo bevrijdend om tot dat punt te komen waarop je je niets meer aantrekt van wat een ander van je denkt. Ook ik heb dat punt te passeren. Als ik geluk heb, mag ik die passage ook meemaken vanop het podium. In gesprekken met zangers herken ik die ervaring. Dan ben ik trots omdat ik dat ontwapenend proces mag leiden. Dan ben ik dankbaar dat de ander zich veilig genoeg voelt om zich te bevrijden van wat hem tegenhield. Dan ben ik ontroerd omdat ik de mens zelf mocht zien.
Trots. Dat vat het zowat samen.
Met een hele grote dansende strik van dankbaarheid eromheen.
Foto’s alweer van onze geweldige huisfotografe Els Van Bosbeke.
Vertel jij ook graag wat Allez, Chantez! met jou doet?
Ik kijk ernaar uit om je ervaringen te lezen in het gastenboek van Allez, Chantez!
Je doet er mij en ons hele team van freelancers, vrijwilligers en partners een enorm plezier mee.
![Als je je afvraagt waar ik zoal uithang... Ik ben onderweg naar vrede [Fred in het Noors]. Elke maand werk ik m'n scheepsjournaal bij.
Lees maar via de link in bio.
📸 @elsvanbosbekephotographer](https://annelorecamps.com/wp-content/uploads/2022/05/483471626_18497390434004928_3360839283358396374_n.jpg)
Hoe mooi is dat geschreven…
Ikzelf kom niet zingen. ’s Avonds naar Gent is niet meer voor ons.
Maar jullie zijn 2 prachtige vriendinnen. Doe zo verder! Marnix
Lieve Annelore, wat een mooie beschrijving van hoe jij afgelopen donderdagavond mocht ervaren. Bedankt om ook dit te delen. Bizarre is dat ik de schil die je voelde, aanvoelde in het eerste deel(je was net dat ietsje minder open, misschien hoofdpijn passeerde in mijn gedachten)… En dan de heerlijke ontlading in deel 2 en tijdens het dansen. Je bent een schoon mens en je helpt mij en vele anderen om ook dat schone in ons zelf te voeden. Een welgemeende dankjewel!❤️