Vuuravonden

Twee nazomerse avonden in de buitenlucht, aaneengesloten liefde aan het vuur. De avond zien komen en zelfs ook alweer zien gaan; snel de nacht in. Vuurklompjes in het kacheltje. Gloeiend heet. Rood-oranje-zwart en alles daartussen, fracties wit, geel en blauw. Witheet niet… wel gloeiend.

Het moment waarop zo’n balkje loslaat. Kruimelvuur. Er valt niet gewoon een randje af – een heel stuk lost zich. Weerstand gebroken. Plots is er dan zelfs zachtheid. Een deken van warmte, van hitte, op de bodem van de kachel, gedragen door een laag as die tot zand verworden is. Smeulend wanneer wij het een dag noemen (EN) en onze weg naar binnen aanzetten. Het knettert. Zacht. Knettergesuis. En het straalt, zowel visueel als sensitief. Stralingswarmte wordt dat genoemd.

Al duizenden jaren zitten mensen ’s avonds in de vlammen te staren. Zouden zij ook stilgevallen zijn? Voor warmte, voor licht, voor veiligheid, voor bescherming, voor verbondenheid, voor tijdsbesteding, voor smaak, voor voeding, voor traditie, voor rituelen, … . Ik schud mijn hoofd. Wat doén wij toch allemaal? Waar houden wij ons mee bezig? Waar leiden wij ons mee af? Waar leiden wij ons ván af?

Zo’n houtvuur brengt een heel traag tijdsverloop met zich mee. Zie je ooit de dingen ook zó duidelijk voorbijgaan? Word je door één ding anders ook via zoveel zintuigen aangemoedigd tot een diepere ervaring? Zicht, geur, gevoel, geluid en zelfs smaak op je tong? Zelfs los van elkaar zijn dat intrigerende ervaringen die uitnodigen tot vertraging en verwondering. 

Vanavond hoorde ik mijn man stilvallen en om zich heen praten, besluitend dat hij zichzelf ontroerd had en dat hij tegenwoordig meer durfde voelen dan ooit. Al ons vuur gesmolten.