scheepsjournaal Fred

Ahoi, iedereen die van onderweg-zijn houdt en die benieuwd is naar wereldvrede. Ik ben op ontdekkingsreis vertrokken. Hier lees je mijn scheepsjournaal ‘Fred’. In het Noors betekent fred vrede. Ik ben dus onderweg naar Fred. Vanaf nu mag je me Freddie noemen.

Je leest hier een omgekeerd relaas van mijn reis: het bovenste item is het laatste.

weerstand

Interactie met anderen betekent ook werken met weerstand. Vaker wel dan niet ervaar ik dat er iets wringt wanneer ik in gesprek ga, zelfs wanneer ik iemand groet van in de verte. Er komt zo goed als altijd wel een ongemakkelijke twijfel in m’n ervaring geslopen.

Laatst zag ik me schrijven: Weerstand is niet iets dat je overwint, wel iets dat je onder ogen komt. Ik ben er heilig van overtuigd dat alle weerstand die je ervaart één of meerdere lessen in zich draagt en dat het werken met die weerstand op lange termijn de meest doeltreffende ontwikkelingsroute is. Goed wil toch niet zeggen dat het allemaal makkelijk moet gaan?

waardevolle les

In mijn boek Singfluencers spreek ik voor het eerst over de Spontane Deeljesversneller. Hiermee doel ik op de dynamiek die zich vertaalt als: Laat je helpen door wat vanzelf gebeurt. Van alle lessen die ik tijdens mijn avonturen met Allez, Chantez! leerde, is de ontdekking van deze dynamiek één van de meest waardevolle. Hij brengt me na al die jaren nog steeds bij de verwondering van wat mensen samen kunnen verwezenlijken. Wanneer ik vastzit met een vraagstuk plopt die zin als eens tekstballon in m’n gedachten: Laat je helpen door wat vanzelf gebeurt. Deze blik brengt ademruimte en keer op keer op keer nieuwe ideeën.

kalm

Eén van m’n vriendinnen helpt me regelmatig om m’n onderzoek te stroomlijnen. Nu werkten we verder aan het interview-luik waarin ik mensen wil bevragen over hulp vragen en hulp bieden. Het valt me op dat onzeker ik ben over hoe ver ik sta in dit onderzoeksluik. De eerste interviews zouden toch al lang achter me moeten liggen? Maar zo werkt het niet: de basis moet goed zitten. Zonder visie en strategie vraag je maar raak, maar ben je uiteindelijk met je anderen niets. “Kalm aan. Elke stap is belangrijk,” hoor ik dan. En dan hoor ik dat paard in de verte: “Uuuhuuuhuhuuuhuhuuuu…” en zie ik mezelf de teugels aanspannen. “Kalm maar.”

De meeste kunstenaars die de geschiedenis ons heeft overgeleverd, hebben een bewogen leven gekend. Met een beetje romantisch inlevingsvermogen vinden we wellicht dat dit ook zo hoort. Een kunstenaar is geen gewoon iemand, maar een bijzonder mens die op zijn minst hypersensitief door het leven dient te laveren en daarbij een flink aantal brokken maakt, liefst gebroken harten achterlaat en af en toe ook nog de nodige slagen incasseert. Een beetje kunstenaar is per definitie behept met een persoonlijkheidsstoornis, van welke milde aard dan ook. Zonder een tikje borderline is hij zelfs niet helemaal geloofwaardig, toch?

Als muziek spreekt (Jos Erkens, 164)

Celebration

Met mijn assistente Carolien heb ik drie terugkerende overlegmomenten:

eentje wekelijks waarin we elkaar informeren zodat we allebei ons werk kunnen doen,
eentje tweewekelijks waarin we ons veldonderzoek naar generositeit stappen voortzetten,
eentje maandelijks waarin we de financiën van de vzw en m’n eenmanszaak opvolgen.

De twee laatste eindigen we telkens met een Celebration-moment van zeven minuten. Zo bedachten we een online Flipperkast waarin we elke gebeurtenis die we te vieren hebben voorstellen aan de hand van een GIF-ke. Ook maakten we een online schetsblok waarin we de voortgang van ons onderzoek visueel maken.

Keer op keer hebben we de slappe lach. Keer op keer glunderen we tot we de goede moed weer te pakken hebben. En zo werkt zij vanuit haar woonplaats in Spanje week na week nauw verbonden mee met mijn missie. En zo genieten wij samen van de voortgang van alles wat we doen. En zo blijven wij ver van elkaar weg toch altijd dicht bij elkaar.

crèmekar

In het volgende najaar mag ik iets héél-héél tofs doen. Zoals het een goede storyteller betaamt mag ik nog niet zeggen wat. Maar het kreeg deze week ongeveer deze vorm: “Annelore, maak eens een visuele voorstelling van waar jij van droomt wanneer je duizenden mensen in één keer samen mag laten zingen.” … Ik ben gestopt met m’n moodboard op het moment dat ik crèmekarren begon te selecteren. Om het op z’n schoon Gents te zeggen: “Het wordt de max!”

kwakkel

Tegenwoordig beleef ik de ene kwakkeldag na de andere: constant aanwezige hoofdpijn die niet helemaal doorbreekt tot een migraineaanval. Dat is nieuw. Dit zijn nieuwe gewaarwordingen sinds ik die nieuwe medicatie gebruik. Het is me niet duidelijk wat ik moet of kan doen om goed voor mezelf te zorgen. De code is nog niet geschreven. Dat is an sich wel interessant. Het kan dus nog alles worden.

haat

Ik ben die vrouw die haar wereld laat zingen. Terwijl ik dat doe maak ik ook mensen boos, ongelukkig en slechtgezind. Ik háát dat (à la Moppersmurf). Toch zie ik het als een onderdeel van mijn missie om ook dat te kunnen hebben, en laten zijn.

NIEUW: Peace Pigeons-nieuwsbrief

Volg mijn onderzoek naar generositeit, samenzang en verbondenheid vanaf nu ook in je mailbox. Neem gerust aan dat ik de lancering van deze nieuwsbrief één van de meest spannende dingen van het jaar vind. Maar je bent oh zo welkom om te leren wat ik leer, om te beleven wat ik beleef, om je de vragen te stellen die ik me stel, om te wroeten naar waarom generositeit en samen zingen zo verbindend werkt. Nogmaals: je bent welkom!

De titel van de nieuwsbrief mag je gerust bewust naïef noemen. Vredesduiven kondigen aan dat het ergste gepasseerd is. Waarom zouden we niét naar dat moment beginnen uitkijken? Als we samen ons stinkende best doen, dan hebben we alles in huis om iedereen te ontwapenen.

pionier

Ik ben een pionier. Ik doe werk dat nog niet bestaat. Dat biedt enorm veel vrijheid en brengt verantwoordelijkheden met zich mee. Ik kan dat. Alles wat ik de komende week moet doen heb ik ooit eerder gedaan. Het verschil is dat ik het werk nu mag doen op een manier die meer inbreng van anderen toelaat. Ik laat me helpen. Dát is spannend. Maar ook dat heb ik eerder al gedaan.

Haydn moet een merkwaardig karakter gehad hebben. Zo eentje dat in artistieke milieus niet zo gemakkelijk voorkomt omdat het, eerlijk gezegd, doorgaans niet zoveel kans maakt op overleven. Kunstenaars kunnen zich namelijk niet de luxe veroorloven om al te altruïstisch te zijn, omdat ze in dat geval groot risico lopen dat ze zich de kaas van het brood laten eten. Een zeker egocentrisme, ik wik de woorden, is aangewezen, want als je jezelf niet een beetje ophemelt, wie gaat het dan in jouw plaats doen? Haydn was dus een uitzondering, misschien omdat hij zichzelf in eerste plaats niet als een kunstenaar maar als een ambachtsman zag. In zijn streven om een degelijk en goed verkoopbaar product op de markt te brengen, hoefde hij anderen het licht in de ogen niet te misgunnen.

Als muziek spreekt (Jos Erkens, 182)

haar wereld

Ik ben die vrouw die haar wereld laat zingen., en van daaruit de hele wereld Daarom is het belangrijk dat mijn wereld vergroot, meer en meer en meer mensen omvattend.

Zo inspireer ik mensen om hun eigen wereld te laten zingen, om hún wereld open te breken en anderen binnen te laten.

Ik ben die vrouw die haar wereld laat zingen. Daar hoef ik niets extra voor te doen of te zijn. Dat is wat ik doe.

cijfers

We hebben een mooi getal bereikt als aantal zangvogels bij boekingen: 121.414 ☺️ Ik merk dat ik blij word van zo’n aantallen waarin symmetrie aanwezig is.

Nog belangrijker is dat we in totaal 182.239 mensen samen lieten zingen tijdens 538 zangsessies. In de Gentse zangsessies (zelf-georganiseerd) zitten we nu op 46.427 zangvogels. Als alles goed gaat, dan bereiken we voor het einde van het cultuurjaar de kaap van 50.000ste zangvogels! Hihi…. schoon!

Ik vind het mooi om te zien dat we met 35% eigen evenementen 65% buitenshuis-evenementen genereren. Voor elk evenement dat we zelf organiseren, worden we twee keer gevraagd om op een ander te gaan zingen. Voor elke keer dat we organisator zijn, zijn we twee keer gast. Dat besef doet deugd.

Leestips november 2025

– All the honey (Rosemerry Wahtola Trommer) Duizend ezelsoren per boekje. Poëzie die mij nooit koud laat.

– Thank-ology. How to keep your donors longer, and giving stronger, through gratitude (Lisa Sargent) Boordevol praktische tips voor dankbrieven voor je community van gulle gevers en megafoons

– Weg van filantropie. Handboek voor samenwerking tussen grote gevers en non-profit organisaties (Hans Broodman en Vera Peerdeman) Op een te klein lettertype na een superhandige gids om je strategie voor major donors uit te werken

– De vrouw in de kelder (Emy Koopman) Griezelig en toch zacht. Slepend en toch in beweging. Stil en toch bonkend. Verward en toch accuraat. Graag gelezen en toch graag uit.

– Letters from Burma (Aung San Suu Kyi) Een jaar lang elke week een brief van deze Nobelprijswinnaar voor de vrede. Pas bij een tweede lezing raakte ik echt betrokken. Maar jongens, wat breekt dit soort schrijven mijn brein open en mijn blik op de wereld. Er is werk te doen! Werk! Werk! Werk voor iedereen!

Dokter Wie?

– Zou ik uw naam mogen weten?
– ………
– Ik kom hier al zo vaak en u weet zoveel van mij. Maar ik weet uw naam niet.
– Die staat toch op de uitnodigingsbrief. Daar. Onder de hoofding staat mijn naam.
– …….. Oké. Dank u, dokter.

inschepen

Wat wil jij leren in dit project? Wat vind je er spannend aan? En wat zijn de vragen die jij over dit project hebt?

Tijdens de kick off-meeting mag ik binnenkijken in het hoofd van een nieuwe freelancer. Dat voelt als een voorrecht. “Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat zij haar werk kan doen,” hoor ik mezelf denken. “En zo kan zij ervoor zorgen dat onze community ons kan helpen.”

Ik hou van de vaart die we nu maken. Wanneer de dingen op elkaar afgestemd zijn kan een klein duwtje zoveel verschil maken.

zangsessie bij Ha Concerts

Plezier, dat wensten pianist Ilja en ik onszelf toe toen we het podium betraden. Na een lange heenreis tot de concertzaal tekende de hooligan in mezelf present. Die mocht ook mee op het podium. Ik nodigde de vijfhonderdvijftig zangvogels uit om ook hun hooligan los te laten. We zouden wel zien wat er zou gebeuren.

In een flits was deze zangsessie voorbij. Soms voelt het zó goed dat ik weliswaar hard moet werken om iedereen te ontwapenen, maar dat ik zelf zo voluit kan genieten dat de wereld totaal aan me voorbijgaat. Dan bestaat er alleen hier-nu-dit-wij. Ik wens het je toe, dat je dat regelmatig in je werk mag ervaren. Wat een cadeau?!

focus

Mochten communicatiemedewerkers in de culturele sector zich uitsluitend bezighouden met het mandaat van hun publiek voeden om voor nieuw publiek met een diversere afkomst te zorgen, dan werd hun werk haalbaar en vergaarden ze zonder meer inspanningen meer inkomsten.

Ik geloof dat de focus verlegd moet worden.